Data: 2022-03-29
Data: 2022-03-16
Data: 2022-03-03
Data: 2022-02-14
JAK ROZMAWIAMY Z DZIEĆMI?
"Bardzo często rodzice z dziećmi nie rozmawiają tylko
prowadzą monolog:
Zjadłeś kolację?
Zrobiłeś lekcje?
Byłeś na korepetycjach?
Mało jest rozmów, które dotyczą świata dzieci, bo dla
nas, dorosłych, ten świat jest śmieszny, nieważny.
Często bagatelizujemy problemy, o których dzieci nam
mówią.
Zapominamy, że one nie mają narzędzi do pokonywania
kryzysu, bo te narzędzia zdobywamy w trakcie całego życia, uczymy się, jak
radzić sobie z problemami.
Zdobywamy dystans.
Więc dziecko doświadcza pierwszych kryzysów na swoją
miarę:
odrzucenie przez przyjaciół, rówieśnicza przemoc,
wyśmiewanie się, a może pierwszy zawód miłosny.
I to są dla niego bardzo poważne kryzysy.
Takie małe końce świata.
My się uśmiechamy, mówimy: „A zobaczysz, jak będziesz
dorosły, ile będziesz miał problemów”.
Nie słuchamy, co do nas mówi.
A musimy pamiętać, że dziecko dopiero uczy się
przechodzenia przez kryzys.
Jeżeli nie ma wsparcia od dorosłych, to bardzo często
nie potrafi sobie poradzić.
Szuka pomocy u rówieśnika.
A ten rówieśnik często jest w podobnej sytuacji.
Też ma kryzysy i też znikąd pomocy ani rozmowy.
To są problemy, które bagatelizujemy.
Bagatelizujemy świat naszych dzieci.
A jeżeli te kryzysy się nawarstwią, to młody człowiek
nie ma siły, by je pokonać.
I każdy kolejny kryzys wzmacnia poczucie, że jest
beznadziejny.
To jest kolejne słowo, które się pojawia w
wiadomościach od nastolatków, które przychodzą do naszego serwisu zwjr.pl :
jestem samotny,
jestem beznadziejny,
jestem bezwartościowy,
w szkole mi nie idzie,
nie idzie mi z rówieśnikami,
nie mam planów na przyszłość, a przecież powinienem.
I dziecko zaczyna budować swój obraz na podstawie
kryzysów, które przeżyło."
Data: 2022-02-08 Data: 2022-01-11
JAK
BYĆ CIERPLIWYM RODZICEM
„Mamo, dlaczego…?” z 50 razy dziennie, „Nie
zjem tego czerwonego”, „Nudzi mi się”, „Szkoła nie jest mi potrzebna” „Kup
mi, ja chce” – to i wiele innych testów cierpliwości przechodzi każdy rodzic
towarzysząc codziennie dziecku w jego odkrywaniu świata. Jak zachować
cierpliwość, gdy wszystko się w nas gotuje i dlaczego warto?
Niespożyta energia, tysiąc pytań na sekundę,
zaskakujące pomysły i zachowania – nawet najbardziej kochający rodzic miewa
chwile zwątpienia, gdy jego cierpliwość jest wystawiana na próbę.
Codzienne troski i zmartwienia, konieczność godzenia obowiązków
rodzicielskich z zawodowymi często sprawia, że trudno nam zachować spokój i
wpadamy w złość, gdy dziecko zaczyna marudzić, robi nam na przekór czy
domaga się uwagi akurat, gdy mamy pilną pracę do zrobienia. Chcielibyśmy,
żeby zrozumiało… „Mama nie ma czasu, Nie dziś, Zajmij się sobą” –
bronimy się, jak przed natrętną muchą, byle tylko na chwilę mieć święty
spokój. Gdy cierpliwość radykalnie spada – pojawia się krzyk,
szarpanie, a nawet i bicie… W końcu wiele osób maltretujących dzieci po
prostu „straciło cierpliwość”.
Jak zachować cierpliwość?
Nie ma rodziców, których cierpliwość byłaby
jak studnia bez dna. Trzeba mieć świadomość, że przemęczenie, codzienne
problemy, jakieś stresujące sytuacje potrafią nam jej granicę radykalnie
obniżać. Zdając sobie z tego sprawę, możemy mieć się na baczności i w
trudnych sytuacjach zastosować kilka prostych sposobów, by szybko się
uspokoić i powstrzymać przed utratą panowania.
Jak nie krzyczeć i zachować cierpliwość?
Policz do 10
Bardzo prosty, ale skuteczny sposób. Dziecko
zrobiło coś nie po twojej myśli? Masz ochotę wrzeszczeć? Policz najpierw do
10 (w myślach lub na głos) – dzięki temu nie postąpisz pochopnie i zyskach
chwilę, by emocje opadły.
Głęboko oddychaj
Bardzo
skuteczne w połączeniu z liczeniem, by się uspokoić. Najpierw 1, 2, 3…, a
później trzy wolne, głębokie oddechy. Emocje opadną, złość przygaśnie –
realnie spojrzysz na sytuację. Data: 2021-12-16
Moje dziecko ma niskie poczucie wartości
,,Moje dziecko mówi, że niczego nie potrafi, że nie umie, że jest
głupie." Nie chce angażować się w nowe i trudniejsze zadania ponieważ boi
się porażki. Jak mu pomóc. Jak zachęcić do działania? Zapraszamy na 5 odc.
Q&A “Moje dziecko ma niskie poczucie wartości”
Data: 2021-11-19
Data: 2021-11-16
Data: 2021-06-25
Data: 2021-06-16
Data: 2021-06-02
Fundacja Edukacji Zdrowotnej i
Psychoterapii, opracowała broszurę „Dzieci w wirtualnej sieci" -
materiały edukacyjne kierowane są do rodziców dzieci i młodzieży.
Data: 2021-05-24
Data: 2021-05-04
Data: 2021-04-28
Data: 2021-04-26
Jak
odpowiedzialnie i mądrze wychowywać dziecko?
Być dobrym rodzicem nie znaczy pozwalać
dziecku na wszystko, obsypywać go prezentami, ulegać kaprysom - być dobrym
rodzicem to być z dzieckiem, towarzyszyć mu w zabawie, uczyć go zasad i
pokazywać świat. Odpowiedzialność oraz moralny obowiązek realizowania tego,
co dla dzieci najlepsze, daje rodzicom prawo do stawiania granic, wyciągania
konsekwencji
i występowania z
pozycji autorytetu. Wszystkie dzieci, bez względu na to, ile mają lat, muszą
być traktowane z szacunkiem
i godnością.
Powinny mieć wpajane zasady postępowania pozwalające na rozwój samooceny,
samokontroli i budowanie prawidłowych relacji pomiędzy dziećmi i dorosłymi.
Przestrzeganie przez dzieci zasad posłuszeństwa oraz zachowanie przez
rodziców równowagi pomiędzy miłością rodzicielską a ustalonymi regułami
postępowania daje dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Zachwianie tej równowagi
oznacza kłopoty wychowawcze. Najważniejsze zasady postępowania rodziców
wobec dzieci:
Drodzy Rodzice zapewniajcie
dziecku poczucie bezpieczeństwa. Nieustannie okazujcie dziecku miłość i
czułość. W ramionach mamy i taty dziecko czuje się bezpiecznie. Dbajcie o
to, by wiedziało, że jest kochane nawet, wtedy gdy jest niegrzeczne.
Poczucie bezpieczeństwa to również jasno określone przez rodziców zasady i
reguły oraz ich konsekwentne przestrzeganie. Dziecko, które zna ograniczenia
potrafi odróżnić dobro od zła, zna swoją pozycję w rodzinie i ma poczucie
bezpieczeństwa.
Poświęcajcie
dziecku dużo czasu
Wspólne zabawy, czytanie książeczek,
opowiadanie bajek, spacery, podróżowanie czy wykonywanie obowiązków domowych
są nie do zastąpienia. Kiedy spędzacie czas z dzieckiem jesteście z nim na
100%. Dzieci, które są ignorowane lub, którym rodzice okazują obojętność
mogą stać się agresywne. Nauczcie swoje dziecko, że szczęście nie jest
kwestią tego ile masz, a jak wiele możesz zrobić z tym, co posiadasz.
Nauczcie się słuchać
Wszystkie dzieci napotykają w swoim życiu
sytuacje frustrujące, bolesne lub przygnębiające. Dzieci, które rozmawiają
z rodzicami i otrzymują pomoc
przy rozwiązaniu swoich problemów nabywają coraz więcej siły, pewności
siebie. U dzieci,
którym tego brakuje, powstają problemy
emocjonalne. Nauczcie się mówić do swojego dziecka. Mówcie do dziecka,
łagodnie i spokojnie. Nie obrażajcie się, nie porównujcie go do innych,
odnoście się do swojego dziecka z szacunkiem. Pamiętajcie ze słowa mogą tak
samo zranić jak klaps. Jeśli zachowaliście się wobec dziecka niewłaściwie
- nie bójcie się przeprosić. Chwalcie za wysiłki i za osiągnięcia. Stale
powtarzajcie wiem, że potrafisz, że Ci się uda - to pomoże dziecku uwierzyć
w siebie.
Wyznaczcie reguły i bądźcie
konsekwentni. Zakazy i nakazy uczą małego człowieka jak żyć, co jest słuszne
a co nie.
Dziecko nie rodzi się z tą widzą.
Pamiętajcie też, że dziecko będzie Was nie raz sprawdzało swoim zachowaniem
czy nadal nie wolno tego, co zostało zabronione - dlatego bądźcie
konsekwentni.
Nie bójcie się stanowczości
Dziecko powinno wiedzieć, co oznacza
słowo „nie”. Nie ulegajcie, gdy dziecko próbuje wymusić coś krzykiem.
Starajcie się
w takich sytuacjach zachować
spokój. Spokojnie i stanowczo należy powiedzieć, że nie podoba Wam się jego
zachowanie.
Kluczowa zasada dobrego wychowania
dziecka to wspólne zdanie obojga rodziców, bo kogo dziecko ma posłuchać,
jeśli jeden rodzic mówi co innego niż drugi?
Pozwólcie dziecku na okazywanie uczuć
Dziećmi targają różne uczucia, często
sprzeczne ze sobą. Dlatego pozwólcie dziecku: płakać, krzyczeć, bać się czy
denerwować. Łzy i wściekłość pozwalają rozładować napięcie. Dziecko ma prawo
do okazywania złości. Nie zmuszajcie dziecka do uległości
w każdej
sytuacji, po to by innym nie sprawić przykrości. Dziecko też ma prawo do
wyrażania własnego zdania.
Pozwólcie na samodzielność i własną
aktywność dziecka. Pozwólcie dziecku podejmować własne decyzje np.: jaki ma
założyć sweter, co zje na śniadanie itp. Zachęcajcie dziecko do
samodzielnego rozwiązywania problemów. Nie chrońcie przed wszelkim ryzykiem
- pokazujcie i uczcie dziecko, że jego zachowania i decyzje mają swoje
konsekwencje. Uczcie porządku i dobrych manier. Dobre maniery są oznaką
szacunku dla innych, jeśli szanujemy innych szanujemy też samego siebie.
Ucząc norm zachowania, okazując dziecku miłość i szacunek, rodzice stają się
dla niego autorytetem i wzmacniają łączącą ich więź.
Akceptujcie – jeśli nie będziecie
akceptować dziecka takim, jakie jest, świetnie to wyczuje i wszystkie
wysiłki wychowawcze spełzną na niczym.
Data: 2021-03-31
Data: 2021-03-22
Data: 2021-03-07
Data: 2020-01-25
Data: 2020-12-21
Data: 2020-12-11
Data: 2020-11-28
Data: 2020-11-13
Data: 2020-10-09 OŚRODEK PROFILAKTYKI I POMOCY PSYCHIATRYCZNEJ „RELACJA” Uprzejmie informujemy o możliwości skorzystania z porad psychologicznych i psychoterapeutycznych dla dzieci, młodzieży i ich rodzin. Celem działania poradni jest udzielanie profesjonalnej pomocy psychologicznej, psychoterapeutycznej oraz środowiskowej dzieciom i młodzieży, które borykają się z różnymi problemami lub zaburzeniami zdrowia psychicznego oraz ich rodzinom. Wizyty odbywają się bez skierowania z NFZ. Wystarczy zadzwonić i ustalić dogodny termin porady, telefon: 782-614-637.
Data: 2020-08-31
Data: 2020-06-19
Trzy
STRATEGIE WYCHOWAWCZE, KTÓRE MUSI POZNAĆ KAŻDY RODZIC
Największy wpływ na rozwój dziecka ma to, jak traktuje go i jak komunikuje
się z nim rodzic. To na mamie i tacie ciąży największa odpowiedzialność,
ponieważ stosowane strategie wychowania pełnią kluczową rolę w tym, jak
kształtuje się umysł dziecka.
W jakie umiejętności powinien być wyposażony rodzic, który chce wychować
świadome i samodzielnie myślące dziecko? Oto 3 najważniejsze strategie
wychowawcze, które opisałem na podstawie rozmów z dziećmi i ich rodzicami:
1.
Umiejętność prowadzenia dialogu z dzieckiem
Ważne, aby był to dialog z poszanowaniem obu stron, bez założenia “Ja
jestem dorosły, masz się mnie słuchać.” Perspektywa wyższości i
władzy niszczy poczucie własnej wartości dzieci. Potrzebują one być
wysłuchane i zrozumiane i to jest duże wyzwanie dla rodziców.
Jak zadawać pytania dzieciom? Jak pozwolić im wyrazić to, co czują? Jak
aktywnie słuchać i rozumieć to, co dzieci mówią? To pytania, na które każdy
rodzic powinien znaleźć dobre odpowiedzi.
2. Pobudzanie wewnętrznej motywacji dziecka
Warto powstrzymać się od dróg na skróty, którymi są nakazy i zakazy oraz
nagrody i kary. Te destrukcyjne
strategie motywacyjne warunkują zachowanie dziecka i sprawiają, że staje się
bezmyślnie posłuszne (oduczając się jednocześnie samodzielnego myślenia).
Dochodzi do tego, że zachowanie dziecka jest kierowane tylko i wyłącznie
przez obietnicę nagród i groźbę kar. To niszczy naturalną, wewnętrzną
motywację dzieci i uzależnia ich od zewnętrznej motywacji.
Efektem jest niestety podświadomy bunt – dzieci stawiają opór. Rodzice
powinni nauczyć się innej formy motywacji. Powinni nauczyć się wydobywania
motywacji wewnętrznej dziecka poprzez danie mu trochę większej wolności i
próby wydobycia tego, co jest dla dziecka ważne, poprzez odpowiednie pytania
i pogłębione rozmowy. Powinni wspierać w nadawaniu kierunku, zamiast
narzucać i rozkazywać.
Alternatywy dla nakazów, zakazów, nagród i kar z pewnością nie są łatwe i
wymagają czasu, należy je jednak wprowadzać powoli i stopniowo, dając sobie
czas na nauczenie się nowego sposobu motywowania dzieci.
3. Przyzwolenie na popełnianie błędów
Rodzice za bardzo angażują się w sukcesy i porażki dzieci, traktują je jak
swoje sukcesy i porażki. W efekcie warunkują miłość do swojego dziecka –
jest ono akceptowane, gdy odnosi sukcesy oraz doświadcza większego dystansu
i braku miłości, gdy odnosi porażki. Takie warunkowanie miłości ma negatywne
konsekwencje dla poczucia własnej wartości dziecka (“Nie zasługuję na to,
aby być kochanym” to jedno z najbardziej destrukcyjnych przekonań, z
jakim wchodzimy w dorosłe życie).
Ważne, aby rodzice pozwolili dziecku być odrębną jednostką. Ważne, aby
nauczyli się pozwalać mu na popełnianie błędów – bo przecież to poprzez
błędy się najwięcej uczymy. Dziecko,
które wierzy w to, że popełnianie błędów jest złe, będzie w przyszłości
sparaliżowane strachem przed podejmowaniem się jakichkolwiek działań.
Każde dziecko jest inne (jak również każdy rodzic), dlatego wyżej opisane
strategie nie będą dobre dla każdej rodziny. Zachęcam
do testowania i eksperymentowania i odnajdywania własnych sposobów
komunikacji ze swoim dzieckiem. Ważne, aby nigdy nie przestawać pracować nad
swoją relacją z dzieckiem, bo to coś, na całe życie.
Data: 2020-06-10
Data: 2020-05-27
Data: 2020-05-18
Data: 2020-05-14 CZEGO DZIECI
NAM NIE MÓWIĄ...
1. Nie krzycz na mnie. Boję się wtedy Ciebie i
myślę, że skoro na mnie krzyczysz, to ze mną musi być coś nie tak.
2. Słuchaj mnie. Kiedy opowiadam Ci o tym, co
dla mnie ważne, patrz mi w oczy. Czuję wtedy, że ja i moje sprawy są dla
Ciebie ważne.
3. Pozwól mi dorastać w moim własnym tempie. Nie
zmuszaj mnie do robienia rzeczy, na które jeszcze mam czas. Pamiętaj, że
jestem dzieckiem i najlepiej odkrywam świat poprzez zabawę.
4. Uwielbiam, kiedy spędzasz ze
mną czas. Jesteś w dobrym humorze, bawisz się ze mną, śmiejemy się i
tworzymy piękne wspomnienia, do których jako dorosły będę z przyjemnością
wracał.
5. Nie porównuj mnie do rodzeństwa czy
rówieśników. Czuję się wtedy gorszy, a tak bardzo potrzebuję Twojej
akceptacji.
6. Przytul mnie kiedy jest mi smutno. Pozwól mi
płakać. Nie mów mi, że chłopcy nie płaczą, że jestem beksą i że powinienem
być w dobrym nastroju. Moje uczucia są prawdziwe. Tak samo jak Twoje.
7. Naucz mnie dbania o swoje potrzeby. Wyśpij
się, odpocznij, realizuj swoje zainteresowania, spotykaj się z przyjaciółmi.
Pokaż mi, że bycie rodzicem i spędzanie czasu z dzieckiem może być źródłem
radości. Naprawdę nie chcę widzieć jak cierpisz i poświęcasz się dla mnie, a
później jesteś zdenerwowany i sfrustrowany. Martwię się wtedy, że to przeze
mnie.
8. Bądź przy mnie kiedy się boję. Nie wyśmiewaj
się z moich dziecięcych lęków. Powiedz mi, że też kiedyś bałeś się ciemności
i pozwól mi trzymać latarkę przy poduszce.
9. Kochaj mnie dlatego, że jestem. Nie dlatego,
że szybko biegam, recytuję wiersze i jestem „grzeczny”. Kochaj mnie także
wtedy kiedy popełniam błędy i potrzebuję Twojego wsparcia. Potrzebuję być
pewny, że kochasz mnie także wtedy kiedy coś mi nie wyjdzie.
10. Okazuj miłość swojemu partnerowi/ partnerce.
To od Was uczę się rozwiązywania konfliktów, radzenia sobie z trudnymi
sytuacjami oraz zrozumienia czym jest prawdziwa miłość.
11. Pamiętaj, że najprawdopodobniej przejmę
Twoje przekonania o mnie samym, o innych ludziach, o życiu. Znajdź czas, aby
zastanowić się, czy Twoje przekonania są prawdziwe i czy będą mi służyć.
Jeżeli myślisz, że ludzie są źli i wykorzystują innych, w życiu będzie mi
trudniej i będę nieufny.
12. Wiem, że kochasz mnie i starasz się dla mnie
ze wszystkich sił. Pokaż mi, że gorsze dni i drobne potknięcia są częścią
życia. Wyciągnij wnioski, zadbaj o swoje samopoczucie i wybacz sobie. Dzięki
temu nauczę się reagować podobnie.
13. Uśmiechaj się do mnie. Twój szczery uśmiech
działa na mnie kojąco. Czuję się wtedy bezpieczny i kochany. źródło:
Pracownia Dobrych Relacji
Data: 2020-05-11
Data: 2020-05-05
Data: 2020-05-04
Dzieci opowiadają o samotności i pojawiającej się w domach agresji.
Koronawirus zachwiał też ich światem.
wywiad
Agnieszka Urazińska
Dzieci słyszą w mediach te same co my, dorośli,
przerażające informacje. I widzą wyprowadzonych z równowagi rodziców (Fot.
123RF)
Data: 2020-04-29
Jak szukać mocnych stron dziecka
(na podstawie materiałów ACPiR SWPS dr
Arska-Karyłowska, mgr Resler, mgr Śliwińska)
Data: 2020-04-27
JAK MOŻESZ POMÓC
DZIECKU
W BUDOWANIU ZDROWEGO
POCZUCIA WŁASNEJ WARTOŚCI
Ø
stwarzaj
dziecku bezpieczne warunki do poznawania i doświadczania własnych możliwości
i ograniczeń,
Ø
rozmawiaj
często z dzieckiem o jego zainteresowaniach, ulubionych aktywnościach,
sposobach spędzania wolnego czasu,
Ø
unikaj
porównywania własnego dziecka z innymi,
Ø
pomagaj mu w
odkrywaniu jego mocnych stron,
Ø
akceptuj jego
słabsze strony,
Ø
dawaj mu
możliwości wyboru – dzięki temu nauczysz go samodzielności i
odpowiedzialności,
Ø
doceń jego
kreatywność,
Ø
ŕń{j\l5Ö zjéyj(¸((˙˙˙˙˙˙˙˙zj@¸((ŤNŤN
#zjzjzjp¸(HpŤNŤN
H˙˙˙˙˙˙˙˙@7zj#zj#zj0¸((ŕ\l,AB7Czj7zj7zjX¸
(@ŤNŤN TzjCzjCzj8¸ (0@ŤNŤN B7azjTzjTzjX¸
(@ŤNŤN rzjazjazj8¸ (08XŤNŤN @Büzj\lrzjrzjh¸
( H 8ĐfĐf Eü¨BüBü?Eü¨Bü¨Bü?�zjzjzj¸(hh¨
ÄkýhŽ:$ŨBüňčé*Ö &
2. Trzymaj się rutyny
Dużym wsparciem dla naszych dzieci będzie zapewnienie przewidywalnego dnia i
świadomości, kiedy powinny się uczyć lub pracować w domu, a kiedy mogą się
bawić.
W przypadku rodziców, którzy nie są w stanie nadzorować swoich pociech w
ciągu dnia, najlepiej porozmawiać o harmonogramie z osobą, która opiekuje
się nimi i wypracować wspólny plan.3
Dowiedz się, co Twoje dziecko już wie i wspólnie rozprawcie się z mitami.
Jeśli dzieci mają pytania, na które nie znasz odpowiedzi, możecie wspólnie
odwiedzić strony internetowe wiarygodnych instytucji państwowych lub
organizacji takich jak UNICEF czy Światowa Organizacja Zdrowia. 6. Kontroluj swoje zachowanie To oczywiste, że dorośli są także zaniepokojeni sytuacją związaną z koronawirusem. Jednak ważne, żebyśmy zrobili wszystko, co w naszej mocy, aby nie dzielić się z dziećmi swoimi lękami i nie okazywać obawy. Może to oznaczać powstrzymywanie emocji, co dla wielu okaże się bardzo trudne. Pamiętajmy, że to rodzice zapewniają swoim dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Tę sytuację możemy porównać do jazdy samochodem, gdzie dzieci to pasażerowie, a my prowadzimy auto. Nawet, jeśli odczuwamy niepokój, nie możemy pozwolić, aby udzielił się on najmłodszym
Data: 2020-03-31 Jak rozmawiać z dziećmi o koronawirusie?
Symultaniczno-sekwencyjna metoda nauki czytania profesor
Jagody Cieszyńskiej W roku szkolnym 2014/2015
prowadziłam innowację pedagogiczną pt. „Czytam z Jagodą”, której głównym
celem było poprawienie techniki czytania wśród uczniów klas pierwszych,
którzy przejawiali zaburzenia w obszarach percepcyjno-motorycznych. Projekt
zakończył się sukcesem. Uczniowie: prawidłowo dokonywali
analizy i syntezy wyrazu czytali metodą
całościową rozumieli czytany tekst prawidłowo dokonywali
analizy i syntezy na materiale poza literowym oraz literowym poprawnie dokonywali
analizy i syntezy słuchowej potrafili zapisać
poznane litery i wyrazy
Opis metody
Etap I – od samogłosek
prymarnych do sylaby otwartej
Najpierw dziecko uczy się
samogłosek: A, O, U, E, I, Y, a następnie wprowadza się spółgłoski i tworzy
sylaby otwarte. Pierwsze sylaby otwarte muszą naśladować dźwięki np. MU, BE,
PA, FU, LU, BU..
Etap II – od sylaby
otwartej do pierwszych wyrazów
W drugim etapie tworzy się
sylaby otwarte dodając spółgłoski: S, Z, K, G, J, N, z których można tworzyć
wyrazy zbudowane z sylab otwartych np. MAMA, TATA, MATA. Następnie należy
wprowadzać wyrazy zbudowane z samogłoski i sylaby otwartej np. ULA, OLA.
Etap III – czytanie sylab
zamkniętych Na kolejnym etapie dziecko
odczytuje wyrazy zbudowane z sylab zamkniętych np. CUD.
Etap IV – czytanie nowych
sylab otwartych i zamkniętych
Na tym poziomie do
odczytywanie wyrazów zbudowanych z sylab otwartych i zamkniętych wprowadza
się głoski: SZ, RZ, CZ, DŻ, CH.
Etap V – samodzielne
czytanie tekstów Tutaj dziecko powinno
samodzielnie odczytywać wyrazy. Nauczyciel/Rodzic natomiast wprowadza: CI,
SI, ZI, NI oraz samogłoski nosowe Ą, Ę.
Opracowała: mgr
Jolanta Wojtas, nauczyciel terapeuta, oligofrenopedagog
Korzystano z : Cieszyńska J.,
Kocham czytać
Percepcja słuchowa
Percepcja
słuchowa, to umiejętność przetwarzania bodźców słuchowych. Poniżej podane są
przykłady prostych ćwiczeń, które pomagają w
usprawnianiu tego obszaru.
1.
Wystukiwanie zapamiętanego rytmu.
2.
Rozpoznawanie dźwięków.
3.
Naśladowanie dźwięków.
4.
Zapamiętywania i odtwarzania sekwencji wyrazów/odgłosów.
5.
Wyodrębnianie informacji z szumu.
6.
Analiza wyrazów. 7. Synteza sylabowa.
Jolanta Wojtas
nauczyciel terapeuta oligofrenopedagog
______________________________
Percepcja wzrokowa
Percepcja wzrokowa, to umiejętności interpretowania odbieranych bodźców
wzrokowych. Poniżej podane są
przykłady ćwiczeń, które pomagają w usprawnianiu tego obszaru.
1.
Układanie klocków: na wzorze, według wzoru lub z pamięci.
2.
Układanie puzzli i mozaiki.
3.
Dorysowywanie brakujących elementów na obrazku.
4.
Wskazywanie podobieństw i różnic na obrazkach.
5.
Rysowanie zgodnie z ustną instrukcją np.
W lewym górnym rogu karki narysuj
słońce.
6.
Układanie przedmiotów/obrazków zgodnie z zapamiętaną kolejnością.
Jolanta
Wojtas
nauczyciel terapeuta
oligofrenopedagog
______________________________
Koordynacja wzrokowo-ruchowa
Jak rozmawiać z dzieckiem, by nas słuchało i usłyszało?
Rozmowa z dzieckiem to niełatwa sztuka. W jednym momencie może ono nas słuchać, a za chwilę jego uwaga koncentruje się na czymś innym. Zastanawiasz się, dlaczego tak się dzieje? Jest kilka powodów. Może mówisz za dużo, nie poświęcasz stuprocentowej uwagi albo nie robisz tego, co mówisz. Są jednak także sposoby, jak sprawić, by dziecko nas słuchało i rozumiało.
Usiądź i poświęć maksimum uwagi
Jeśli
twoje dziecko leży, połóż się obok niego. Jeśli siedzi – usiądź. Rozmowa na
tym samym poziomie przynosi najlepsze skutki, ponieważ możecie spojrzeć
sobie wzajemnie prosto w oczy, a to zapewnia szczerość. Postaraj się też
poświęcić dziecku maksimum twojej uwagi. Nie prowadź dyskusji podczas
przygotowywania obiadu czy oglądania telewizji. I odłóż telefon. Badania
pokazują, że maluchy dokładnie wiedzą, kiedy rodzic jest rozproszony. Aż
62 proc. dzieci w wieku szkolnym twierdzi, że ich rodzice tracą
zainteresowanie rozmową, a przyczyną jest zaglądanie w telefon.
Liczy się nastawienie
Jeśli
twoje dziecko ma problem, podejdź do niego spokojnie i bez nerwów. Nie
krzycz, nie przeklinaj. Krzyk uczy bowiem, że agresja to nic złego.
Jednocześnie oznacza brak szacunku, a rozmowa traci na wartości i
efektywności – dziecko zamiast otwierać się przed rodzicem, zamyka się.
Opanuj się
Dzieci potrafią dać popalić. Szczególnie, gdy przechodzi okres buntu i łatwo
wpadają w złość. Dlatego musisz być opanowany, by rozmowa nie przerodziła
się w kłótnię. Im spokojniejszy jesteś ty, tym mniej nerwów będzie musiało
przeżyć twoje dziecko i tym szybciej się uspokoi. A kiedy już to nastąpi –
postaraj się nie mówić za dużo. Jasne – wyjaśnijcie sobie problem, ale warto
również wiedzieć, że małe dzieci szybko tracą cierpliwość, jeśli za dużo
mówimy, i łatwo się rozpraszają. Dlatego bądź opanowany i mów w prosty
sposób.
Zróbcie coś razem
Często bywa tak, że dzieci przejawiają chęć rozmowy podczas wspólnie
wykonywanych czynności. Zachęć je więc, by pomogło ci umyć okno, posortować
pranie czy przygotować kolację – okazja do rozmowy gwarantowana. Jak
wykazały badania psychologów, regularne posiłki spożywane w gronie rodziny
mają dla dzieci niemalże terapeutyczną moc. Poprawiają zdrowie, uczą
odpowiedniego odżywiania, dziecko staje się pewniejsze siebie, jego emocje
stabilniejsze, a wyniki w nauce – lepsze.
Zwróć uwagę na emocje dziecka
Jeśli twoja pociecha mówi, że nie lubi czytać "Dzieci z Bullerbyn",
zaakceptuj to, mimo że może ty tę książkę uwielbiasz. Jeśli powiesz: „Ależ
oczywiście, że lubisz”, całkowicie zaprzeczysz emocjom kilkulatka. A to
często prowadzi do rozzłoszczenia się i zakończenia rozmowy. Dziecko łatwo
może bowiem stwierdzić, że rodzic go nie słucha.
Źródło:
https://parenting.pl/6-rad-jak-rozmawiac-z-dzieckiem-by-nas-sluchalo
|